Andere reisblogs
Jan en Mieke naar Slovenie
Na twee jaar met onze 25 jarige camper Freddy op weg geweest te zijn mag hij nu op pensioen.
We gaan nu op stap met de Nimbus 2019, onze nieuwe supercamper.
Na 2 jaar camperervaring hebben we een lijst gemaakt met de dingen we absoluut wilden in de nieuwe camper en een lijst met dingen die we absoluut niet wilden.We wilden zeker geen grote bak maar wel een buscamper, we houden nogal van kleine campings en rustige plaatsjes in 'the middle of nowhere' waar je anders misschien niet kan komen.
Dus hebben we een tweedehands camionette/bestelbus gekocht die rijdt op aardgas, dus geen last van lage of hoge emissiezones. Daarna heeft de firma Butler de bus omgebouwd precies volgens onze wensen en dat is dus de Nimbus 2019 geworden, onze droomcamper, precies zoals we wilden.
We zijn er dan ook heel blij mee en ook wel heel trots. Op die kleine oppervlakte hebben we toch alles bij ons, we hebben een eetkamer/slaapkamer met prachtig uitzicht als we de achterdeuren open zetten.
 |
| Het keukenblok met handige pannenlades en extra aanrecht |
 |
| de slaapkamer |
 |
| De douche! ook met warm water! |
 |
| Oven en ijskast |
 |
| zelfs de fietsen zijn mee |
 |
| de ontbijthoek |
 |
| Eet/zitkamer met gezellige lichtjes |
We denken tenminste dat we alles mee hebben, we zijn vorige week eens gaan testen voor 2 nachtjes maar nu wordt het de echte test, 3 weken naar Slovenie....
 |
| We zijn er klaar voor! |
20 juni: we zijn vertrokken!
Vanmorgen de wekker gezet om 6h, de mensen die op ons huis kwamen passen zouden er tussen 7-8 zijn. We waren letterlijk net op toen de bel ging, ze waren wat vroeger, ze waren al om 2h opgestaan 😁.... Maar daardoor konden wij ook vroeg vertrekken. Het weer was grijzig maar geen regen. Eerst CNG tanken en wij op weg. We zijn over Luxemburg naar Duitsland gereden. We zagen verschillende borden dat op 20 juni er geen zware vrachtwagens binnen mochten, waarom was niet duidelijk. Maar voor ons was het zalig, nog nooit zo ontspannen en rustig door Duitsland gereden. Nergens file, rustig op de weg, nog nooit meegemaakt maar was wel eens leuk.
Doordat het zo rustig rijden was konden we goed opschieten en we zijn doorgereden tot net voor Stuttgart. Op mijn park4night app vond ik een mooi overnachtingsplaatsje, in Leonberg, in een bos, bij een meertje, zalig. En daar staan we dus nu, even een wandelingetje gemaakt, eten gemaakt, afgewassen, zo heerlijk als je je hele huis bij je hebt en alles dicht bij de hand. We zijn nog steeds super blij met onze Nimbus 2019, we hebben er nog geen minpunten aan gevonden.
Wel een minpunt aan deze plaats, die stond aangeduid als zeer rustig, is dat op 100m van hier een heel stel Jongeren zijn samen gekomen, ik gok om het einde van de examens te vieren. We hebben er gelukkig net geen last van, maar ze moeten hier langs als ze naar huis gaan. We hopen dat ze niet te dronken zijn en geen lawaai maken, en ons zeker met rust laten. Dat moeten we maar afwachten, de andere camper die hier stond is net toch maar weer vertrokken. Wij hebben ook alles klaar gezet voor een eventuele snelle aftocht, moest dat nodig zijn. Jammer, want het is op zich een prachtige plaats.
Enfin, we zien wel, dadelijk wat slapen en morgen trekken we verder richting Slovenie.
21 juni
Geen last gehad van dronken jongeren, we hebben ze wel vaag horen langskomen maar verder geen problemen.
Wij dus weer op weg, verder naar het zuiden, richting Oostenrijk. We gingen nog even gas tanken, en wilden dan Schloss Neuschwanstein gaan bezoeken. Dat is het kasteel waar Disney zich op heeft gebaseerd voor zijn beroemde logo en Doornroosjekasteel. We hebben al eerdere pogingen gedaan om het te bezoeken. 8 jaar geleden stonden we daar in de buurt met het plan er de volgende morgen heen te gaan, maar toen kregen we die nacht bericht dat onze hond onverwacht op sterven lag en zijn toen halsoverkop vertrokken (en waren toch te laat). Twee jaar geleden daar weer in de buurt gaan staan, maar toen waren we 2h te vroeg voordat het openging, geen zin om zo lang te wachten dus besloten we om op de terugweg nog eens te proberen. Dat is er door omstandigheden niet van gekomen, maar nu, nu gingen we er echt eens langs.
Geen goed idee.
De route ernaar toe was 1 lange file, langs een soort route nationale, door dorpjes, met stoplichten, niet dat dat veel uitmaakte, want je kon ook niet rijden als het groen was, er zat gewoon weinig beweging in. Dat stapvoets rijden duurde eindeloos, kilometers en kilometers en kilometers lang. We waren niet jaloers op de mensen die daar woonden, elke dag die constante stroom vlak onder je raam voorbij zien rijden. Er stonden ook wel borden met teksten als: help ons, wij stikken hier.
Eindelijk in het dorpje bij het kasteel aangekomen, Schwangau, vlakbij de Oostenrijkse grens. En druk dat het daar was, overal mensen en auto's en bussen. We reden daar een parking op, een van de zes of zo, allemaal stampvol, ook bussen en bussen met Aziaten. Wij keken elkaar aan: hebben wij hier zin in? Nee, dit is veel te druk en een toeristisch circus, geen zin. Dus wij reden die parking weer af, weg van daar. We hebben direct ook besloten dat dit de laatste poging was, we zullen het kasteel nooit van binnen zien.
Onze gps sloeg tilt en reed alle kanten uit, behalve de goeie. Daardoor kwamen we nog in een gigantische file terecht om dat dorpje weer in te rijden, wij wilden er zo snel mogelijk aan de andere kant weer uit, maar dat kon niet, weer kilometers en kilometers file. Dat dorp was ook totaal niet berekend op een dergelijke toevloed van toeristen, het was echt een verschrikking.
Eindelijk, eindelijk door dat dorp en wij reden algauw Oostenrijk binnen. Het weer was slecht, verschillende keren de ruitenwissers op full speed moeten zetten anders zag je niets. Onze gps zei allerlei rare dingen en we hebben dan ook gedwaald en heel veel fout gereden. Het was geen goeie dag en we waren eigenlijk totaal niet opgeschoten. We vonden een camping tussen de bergen, in de buurt van Innsbruck, met prachtig uitzicht op de bergen, en lekkere douches, daar waren we wel aan toe. Morgen hopelijk een betere dag.
22 juni
En we zijn in Slovenie aangekomen!
Vanmorgen op het gemak vertrokken, ik heb wel eerst met verbazing en bewondering zitten kijken naar onze overburen. Een gezin met 4 kleinere kinderen, ik schatte ze: 12, 10, 6 en 4 en die waren MET DE FIETS op vakantie, in de Oostenrijkse bergen. We hadden gisteren al al die fietsen, waarvan nog een hele kleine, bij dat kleine tentje zien staan, maar we begrepen het niet. Vanmorgen zagen we dus met stijgende verbazing dat hele gezin uit die tent komen, alles inpakken en op hun fietsen laden, de jongste zat in een fietskar, maar de rest reed ook met bepakking, zelfs die van 6 op dat kleine fietsje, en hop, ze vertrokken, naar de volgende bestemming. Ik vond dat toch wel straf.
Wij vertrokken wat later, wel wat relaxter dan dat.
Het heeft nog wel een hele dag geduurd voor we de grens met Slovenie overstaken, slecht weer gehad en files maar ook over mooie weggetjes gereden, vlakbij de Dolomieten, niet er dwars door zoals toen we naar Kroatie gingen.
En zo toevallig, we reden over een weggetje dat op de grens van Oostenrijk en Italie lag, komen een dorpje binnen en zien allebei aan de rechterkant een supermarktje liggen en hadden tegelijk iets van: he, dat lijkt precies op dat supermarktje waar we 2 jaar geleden boodschappen hebben gedaan, in Italie, op weg naar Kroatie. Maar dat kon niet, want we waren hier nog nooit geweest, toch? Wij naar binnen en het was het echt wel, we wisten precies nog wat en waar. Zo raar, zonder het te weten of te plannen reden we (een stuk) over precies dezelfde weg.
We hebben vandaag meer binnen door gereden, dat ging langzamer maar was ook wel mooier en iets relaxter.
En zo reden we aan het eind van de middag Slovenie binnen, langs een gigantisch lange en dure tunnel, de Karvanketunnel, die ik gewoon eng vond, ik voelde mij daar heel slecht in. Een keer de tunnel door, aan de andere kant, om Slovenie uit te rijden, stond een gigantische file, wel 15-20 km, mensen stonden naast hun auto's, het zag er dramatisch uit. Ik besliste toen al dat waar we Slovenie ook zouden verlaten, het zeker niet daar zou zijn.
Enfin, de zon scheen een beetje, en wij waren in Slovenie dus wij blij. We wilden zo snel mogelijk een camping vinden voor de nacht, en via mijn goeie park4night app vond ik algauw iets leuks.
Werkelijk in the middle of nowhere, niet toegankelijk voor grote campers, (wij dus weer blij met onze buscamper Nimbus), lag een klein campinkje, direct aan een riviertje, dat heel hoog stond door alle regen van de afgelopen tijd, en het had een eigen watermolen, Camp Trnovc in Zgornje Duplje
We waren direct helemaal blij, dit was het soort camping dat wij zochten, klein, rustig en aan het water.
Het minpunt aan de camping is wel dat de warme douches niet warm zijn, ze werken op een zonneboiler maar aangezien de zon zich niet veel heeft laten zien de laatste tijd, is dat dus een probleem.
Maar we zijn in Slovenie, op een leuke camping aan het water, en het weer zou morgen beter zijn.
23 juni
Doordat het zo rustig rijden was konden we goed opschieten en we zijn doorgereden tot net voor Stuttgart. Op mijn park4night app vond ik een mooi overnachtingsplaatsje, in Leonberg, in een bos, bij een meertje, zalig. En daar staan we dus nu, even een wandelingetje gemaakt, eten gemaakt, afgewassen, zo heerlijk als je je hele huis bij je hebt en alles dicht bij de hand. We zijn nog steeds super blij met onze Nimbus 2019, we hebben er nog geen minpunten aan gevonden.
 |
| kamperen in het wild: mooi plaatsje bij een meertje |
 |
| Het meertje |
 |
| piepkleine kikkertjes sprongen daar rond, honderden, we hopen dat we er geen platgetrapt hebben |
Wel een minpunt aan deze plaats, die stond aangeduid als zeer rustig, is dat op 100m van hier een heel stel Jongeren zijn samen gekomen, ik gok om het einde van de examens te vieren. We hebben er gelukkig net geen last van, maar ze moeten hier langs als ze naar huis gaan. We hopen dat ze niet te dronken zijn en geen lawaai maken, en ons zeker met rust laten. Dat moeten we maar afwachten, de andere camper die hier stond is net toch maar weer vertrokken. Wij hebben ook alles klaar gezet voor een eventuele snelle aftocht, moest dat nodig zijn. Jammer, want het is op zich een prachtige plaats.
Enfin, we zien wel, dadelijk wat slapen en morgen trekken we verder richting Slovenie.
21 juni
Geen last gehad van dronken jongeren, we hebben ze wel vaag horen langskomen maar verder geen problemen.
Wij dus weer op weg, verder naar het zuiden, richting Oostenrijk. We gingen nog even gas tanken, en wilden dan Schloss Neuschwanstein gaan bezoeken. Dat is het kasteel waar Disney zich op heeft gebaseerd voor zijn beroemde logo en Doornroosjekasteel. We hebben al eerdere pogingen gedaan om het te bezoeken. 8 jaar geleden stonden we daar in de buurt met het plan er de volgende morgen heen te gaan, maar toen kregen we die nacht bericht dat onze hond onverwacht op sterven lag en zijn toen halsoverkop vertrokken (en waren toch te laat). Twee jaar geleden daar weer in de buurt gaan staan, maar toen waren we 2h te vroeg voordat het openging, geen zin om zo lang te wachten dus besloten we om op de terugweg nog eens te proberen. Dat is er door omstandigheden niet van gekomen, maar nu, nu gingen we er echt eens langs.
 |
| Schloss Neuschwanstein, het enige wat we er ooit van gaan zien |
Geen goed idee.
De route ernaar toe was 1 lange file, langs een soort route nationale, door dorpjes, met stoplichten, niet dat dat veel uitmaakte, want je kon ook niet rijden als het groen was, er zat gewoon weinig beweging in. Dat stapvoets rijden duurde eindeloos, kilometers en kilometers en kilometers lang. We waren niet jaloers op de mensen die daar woonden, elke dag die constante stroom vlak onder je raam voorbij zien rijden. Er stonden ook wel borden met teksten als: help ons, wij stikken hier.
Eindelijk in het dorpje bij het kasteel aangekomen, Schwangau, vlakbij de Oostenrijkse grens. En druk dat het daar was, overal mensen en auto's en bussen. We reden daar een parking op, een van de zes of zo, allemaal stampvol, ook bussen en bussen met Aziaten. Wij keken elkaar aan: hebben wij hier zin in? Nee, dit is veel te druk en een toeristisch circus, geen zin. Dus wij reden die parking weer af, weg van daar. We hebben direct ook besloten dat dit de laatste poging was, we zullen het kasteel nooit van binnen zien.
Onze gps sloeg tilt en reed alle kanten uit, behalve de goeie. Daardoor kwamen we nog in een gigantische file terecht om dat dorpje weer in te rijden, wij wilden er zo snel mogelijk aan de andere kant weer uit, maar dat kon niet, weer kilometers en kilometers file. Dat dorp was ook totaal niet berekend op een dergelijke toevloed van toeristen, het was echt een verschrikking.
Eindelijk, eindelijk door dat dorp en wij reden algauw Oostenrijk binnen. Het weer was slecht, verschillende keren de ruitenwissers op full speed moeten zetten anders zag je niets. Onze gps zei allerlei rare dingen en we hebben dan ook gedwaald en heel veel fout gereden. Het was geen goeie dag en we waren eigenlijk totaal niet opgeschoten. We vonden een camping tussen de bergen, in de buurt van Innsbruck, met prachtig uitzicht op de bergen, en lekkere douches, daar waren we wel aan toe. Morgen hopelijk een betere dag.
 |
| uitzicht vanop de camping |
 |
| laaghangende wolken |
22 juni
En we zijn in Slovenie aangekomen!
Vanmorgen op het gemak vertrokken, ik heb wel eerst met verbazing en bewondering zitten kijken naar onze overburen. Een gezin met 4 kleinere kinderen, ik schatte ze: 12, 10, 6 en 4 en die waren MET DE FIETS op vakantie, in de Oostenrijkse bergen. We hadden gisteren al al die fietsen, waarvan nog een hele kleine, bij dat kleine tentje zien staan, maar we begrepen het niet. Vanmorgen zagen we dus met stijgende verbazing dat hele gezin uit die tent komen, alles inpakken en op hun fietsen laden, de jongste zat in een fietskar, maar de rest reed ook met bepakking, zelfs die van 6 op dat kleine fietsje, en hop, ze vertrokken, naar de volgende bestemming. Ik vond dat toch wel straf.
 |
| tentje voor gezin met 4 kinderen op fietsvakantie |
 |
| iedereen fietst met een deel van de bepakking, groot en klein |
Wij vertrokken wat later, wel wat relaxter dan dat.
Het heeft nog wel een hele dag geduurd voor we de grens met Slovenie overstaken, slecht weer gehad en files maar ook over mooie weggetjes gereden, vlakbij de Dolomieten, niet er dwars door zoals toen we naar Kroatie gingen.
En zo toevallig, we reden over een weggetje dat op de grens van Oostenrijk en Italie lag, komen een dorpje binnen en zien allebei aan de rechterkant een supermarktje liggen en hadden tegelijk iets van: he, dat lijkt precies op dat supermarktje waar we 2 jaar geleden boodschappen hebben gedaan, in Italie, op weg naar Kroatie. Maar dat kon niet, want we waren hier nog nooit geweest, toch? Wij naar binnen en het was het echt wel, we wisten precies nog wat en waar. Zo raar, zonder het te weten of te plannen reden we (een stuk) over precies dezelfde weg.
We hebben vandaag meer binnen door gereden, dat ging langzamer maar was ook wel mooier en iets relaxter.
En zo reden we aan het eind van de middag Slovenie binnen, langs een gigantisch lange en dure tunnel, de Karvanketunnel, die ik gewoon eng vond, ik voelde mij daar heel slecht in. Een keer de tunnel door, aan de andere kant, om Slovenie uit te rijden, stond een gigantische file, wel 15-20 km, mensen stonden naast hun auto's, het zag er dramatisch uit. Ik besliste toen al dat waar we Slovenie ook zouden verlaten, het zeker niet daar zou zijn.
Enfin, de zon scheen een beetje, en wij waren in Slovenie dus wij blij. We wilden zo snel mogelijk een camping vinden voor de nacht, en via mijn goeie park4night app vond ik algauw iets leuks.
Werkelijk in the middle of nowhere, niet toegankelijk voor grote campers, (wij dus weer blij met onze buscamper Nimbus), lag een klein campinkje, direct aan een riviertje, dat heel hoog stond door alle regen van de afgelopen tijd, en het had een eigen watermolen, Camp Trnovc in Zgornje Duplje
We waren direct helemaal blij, dit was het soort camping dat wij zochten, klein, rustig en aan het water.
Het minpunt aan de camping is wel dat de warme douches niet warm zijn, ze werken op een zonneboiler maar aangezien de zon zich niet veel heeft laten zien de laatste tijd, is dat dus een probleem.
Maar we zijn in Slovenie, op een leuke camping aan het water, en het weer zou morgen beter zijn.
 |
| het bruggetje van de camping |
 |
| mooi plaatsje |
23 juni
Vanmorgen onder een grijze lucht opgestaan, grote teleurstelling, we dachten en vooral hoopten dat het vandaag echt beter zou zijn. We zaten wat te twijfelen wat we zouden doen want ik had een scenic route gepland, maar dat moet je wel doen met mooi weer. Maar aangezien de voorziene opties ook mooi weer nodig hadden maakte het niet zo uit dus gingen we toch maar.
 |
| Logan Dolinska |
 |
| uitzicht op de laaghangende wolken |
 |
| Slovenie, onverwacht in Oostenrijk, en weer terug in Slovenie |
We hebben toch wel enorm genoten, het was echt prachtig, en hoe schitterend moet het wel niet geweest zijn in de zon.
Maar goed, het was dus niet zo. Met spijt reden we dat prachtige gebied weer uit. Het was ondertussen half 2 dus we bedachten dat we misschien ergens iets konden gaan eten. Dus stopten we bij een restaurantje langs de weg.
En dat was een groot succes, een fantastisch terras/tuin waar we helemaal alleen zaten in een hoekje, omringd door bloemen, en aarbeienplanten en sinaasappelboompjes. Het was geweldig. Een super vriendelijk meisje bediende ons, in redelijk Engels. En het eten was lekker, alleen veel en veel en veel te veel, een mixed grill waar je per bord met 3 van kon eten, dan nog ieder een bak met een salade, ieder een bak frieten, sauzen, een hele tafel vol. We hebben daar anderhalf uur gezeten maar we kregen het bij lange na niet op. Niet erg, het meisje kwam met folie aanzetten om het vlees in te pakken, ik haalde wat bakjes uit de camper om de salade in te doen, dat was allemaal helemaal geen probleem.
We kwamen helemaal blij en vrolijk naar buiten, dit was echt zo'n leuk vakantie restaurantje dat je nooit meer vergeet.
 |
| Geweldig terras |
Ondertussen klaarde het ook meer en meer op, de zon kwam er steeds meer door en wij reden door prachtig Slovenie.
We zijn doorgereden naar het zuiden, tot vlak tegen de Kroatische grens. We zitten hier op een hele mooie camping, die aan een al even mooie rivier ligt, de Kolpa, waar we direct op uitkijken. De zon scheen, het begon zelfs heet te worden, we hebben de luifel nu ook uitgeprobeerd (die werkt) en de airco (werkt en onmisbaar). In de camper is het nu lekker koel, dus we kunnen goed slapen vannacht. We weten nog niet wat we morgen gaan doen, we laten het een beetje van het weer afhangen.
24 juni
Zalige dag vandaag, een echte vakantiedag. We hebben niets anders gedaan dan in de zon gezeten/gelegen/gehangen/in het water gezeten.
Het was eindelijk mooi weer, heet zelfs, alhoewel er ook nog af en toe wolken voor de zon kwamen, maar goed, daar konden we mee leven.
 |
| de warme rivier Kolpa |
 |
| uitzicht vanaf de camper |
 |
| genieten met een boek |
Jan is nog zo actief geweest dat hij naar het dorpje is gelopen op zoek naar brood, ikzelf heb mij in mijn luie stoel naast de rivier geposteerd, af en toe in de rivier gesprongen als het te warm werd.... Zalig was het. Het is een vrij brede rivier maar niet heel diep en best wel warm, tenminste echt niet koud, en ik ben een koukleum wat dat betreft. Hij bleek 21graden te zijn dus ja, bijna warm. Voor de rest heb ik lekker gelezen, tenminste, soms werd mijn IPad te heet om vast te houden maar dan zat ik wat te soezen en te genieten.
Het was heerlijk rustig op de camping, niet veel volk, dus wij hebben ons heerlijk ontspannen vandaag. Alle stress is helemaal uit mij gevloeid, dan merk je eigenlijk pas hoe gestresst je eigenlijk constant rondloopt. Dit gevoel is veeeeeel beter :-)
Vanavond heb ik een ovenschotel gemaakt met de restjes van het restaurant van gisteren. De oven in de camper werkt geweldig en ik ben er heel blij mee.
Ik zing wel 10x per dag de lof van onze Nimbus. Wat een geweldig ding, echt de camper van onze dromen, ik heb er nog geen minpunten aan kunnen ontdekken. En vooral de airco is GEWELDIG, in deze hitte zelfs onmisbaar. Buiten is het snikheet maar binnen is het heerlijk koel. Vannacht hebben we dan ook heerlijk geslapen, niet te warm.
Morgen gaan we weer eens verder, nog eens wat doen en bekijken, maar deze dag was in ieder geval alvast zeker een zalige vakantiedag.
25 juni
Vanmorgen vertrokken van onze camping in Podzemelj. Het plan was om vandaag Lubljana te bezoeken, de hoofdstad. We zijn allebei niet echt fan van steden maar we vonden dat we er toch op zijn minst geweest moesten zijn.
Onze GPS blijkt ondertussen wel echt niet goed meer te werken, totaal onbetrouwbaar. Hij weigert om ons de autostrade op te sturen, hoe vaak we ook dat vakje aan- of uitzetten, dus ik hou de kaart toch altijd bij de hand.
Maar voor we zelfs maar in de buurt van de snelweg waren en door kleine dorpjes reden, werden we direct na een bocht tegengehouden door de politie, een op het eerste zicht (en tweede ook) zeer onvriendelijke man. Hij vroeg of we Engels spraken, yes, hij vroeg Jan zijn papieren en zijn rijbewijs, en de boordpapieren, die ik ondertussen tevoorschijn toverde. Hij keek wat nors naar die papieren maar kon er zeer waarschijnlijk geen woord van lezen. Hij gaf ze dus maar weer terug en zei dat het in orde was, en dat was het ook, we hebben tenslotte niet voor niets de afgelopen maand zo gelopen en gedaan om alles in orde te krijgen, een vriendelijk woord of een lachje, of een goeie reis kon er verder niet af, maar we mochten verder. Het was toch wel spannend, aangehouden worden door de Sloveense politie.
We reden verder naar Lubljana, eerst gas tanken, want dat kan hier niet op veel plaatsen. Het tankstation was bij een Park & Ride, dus we besloten om vanaf daar de stad in te gaan.
Er stond een bus klaar, met een chauffeur erin. Maar of het de goeie bus was wisten we niet, op het bushokje noch op de bus was informatie te vinden, of een bordje met bv. elke 20 minuten vertrek. Wij stonden dan maar geduldig voor de dichte bus te wachten om de chauffeur informatie te vragen, maar hij weigerde ons te zien of ons bestaan te erkennen, hij zat recht voor zich te kijken en te bellen. We hebben daar een paar minuten zo gestaan, en werden al nijdiger en nijdiger, het was echt bizar en onbeleefd. We wisten niet wat te doen, toch zelf de stad maar in rijden, of gewoon helemaal vertrekken. We waren eigenlijk allebei zo pissig door die totaal niet behulpzame chauffeur die ons wel zag zoeken en wachten maar deed of hij gek was, dat we zeiden: kom, we zijn hier weg. Het is ook zo dat het vandaag een nationale feestdag blijkt te zijn, alle winkels waren dicht (waar ik trouwens niet op gerekend had) dus in de stad waarschijnlijk ook, dus niet echt gezellig. Dus we draaiden ons om en gingen terug naar de camper, en nog geen 3 minuten later vertrok de bus, de klootzak.
 |
| Bled |
Wij zijn toen naar Bled gereden, een van de toeristische hoogtepunten van Slovenie. En dat was direct duidelijk toen we daar aankwamen. Het is een stadje aan een prachtig, groot, groen meer, met een kasteel op een berg boven het meer en een eilandje in het midden, heel mooi. Maar dat vonden ook duizenden anderen, het was er VOL en DRUK. We reden rond op zoek naar een parkeerplaats, nergens te vinden, tot we helemaal terug waren bij het punt waar we het stadje binnen gekomen, en daar vonden we een klein smal plaatsje waar we 2h konden staan. Dus wandelingen maken was niet echt aan de orde, we zijn een stukje langs het meer gelopen, hebben daar aan de kant gezeten met onze voeten in het water, het was helemaal niet koud. Veel waren er aan het zwemmen, het was dan ook heet vandaag, maar wij hadden onze zwemspullen niet meegenomen. We zijn dan een ijsje gaan eten, wat trouwens zalig was, en toen waren onze 2h alweer om en zijn we weer vertrokken, we hadden Bled gezien op Aziatische toeristenwijze, binnen en snel weer buiten.
 |
| Het meer van Bled |
 |
We zijn weer over de autostrade naar het zuiden gereden, naar Postonja, want daar schijnt de mooiste grot van Europa te zijn. Die gaan we morgenochtend vroeg bezoeken. Het is hier ook nogal toeristisch druk, daarom willen we bij de opening voor de deur staan.
We staan hier op een camperparking, vlakbij de ingang van de grotten, niet echt een hele mooie plaats maar we kijken toch uit op groen, toch al iets. We zijn al eens gaan kijken naar de ingang, en kwamen hier om de hoek van de parking uit op een schattig parkje en terrasjes en restaurantjes. We hebben op een terrasje gezeten en lekker vers sinaasappelsap gedronken en we hebben voor in de camper een Sloveense specialiteit gekocht, een stuk gebak. Dat moeten we nog proeven.
We gaan niet te laat slapen, zodat we morgen op tijd aan de ingang staan. We zijn benieuwd hoe die grot gaat zijn, we hebben er ondertussen toch al heel wat gezien.
26 juni
Wat een schitterende dag hebben wij gehad. Vanmorgen opgestaan onder een strakblauwe lucht, dat was ook voor het eerst. We hadden de wekker gezet omdat we om half 9 bij de ingang van de grot wilden zijn, de tickets waren wel al online geboekt dus alles ging vlot. Om 9h gingen de deuren open en wij waren bij de eersten om binnen te komen, samen met een bus Aziaten. We werden naar een treintje gebracht en die reed ons door het grottenstelsel, groot, mooi, indrukwekkend, prachtig en kilometers lang. We hebben in de loop der jaren al veel grotten bezocht maar deze was veruit de mooiste, afgezien van de Nieuw Zeelandse grot met de blauwe lichtjes, maar dat was sowieso heel anders. Hier waren zalen en zalen en zalen vol gigantische stalagtieten en stalagmieten, en ook plafonds vol minitjes, duizenden en duizenden zo niet miljoenen, in allerlei vormen en groepen. Na een kwartier vol bewondering vanuit het treintje te hebben gekeken kwamen we bij een perron en gingen we te voet verder, zo konden we ze nog beter bekijken, echt mooi, maar de foto's komen niet goed uit, je mocht wel fotograferen maar niet flitsen, dus er zijn maar weinig mooie foto's. Jan heeft wel alles gefilmd, maar ik heb nog niet gezien hoe dat geworden is. Het enige wat ik niet zo geslaagd vond was dat toen we weer op de trein moesten stappen, ze ons eerst nog 20 minuten lieten wachten totdat hij kwam. Er was daar een grote lege zaal, niet eens mooi, en verder niets. O ja, er was wel iets, een souvenirshop..... Dat vond ik echt niet ok, min of meer gedwongen worden om daar binnen te gaan. Ik koop daar nooit iets, in zulke shops, dus wij zijn zonder aankopen weer op het treintje gestapt en ongeveer langs dezelfde weg terug gereden maar nu zag het er anders uit, vanaf de andere kant.
 |
| Postonja caves |
In de grot was het 10graden, dus de overgang naar buiten waar het 30 graden was, was groot. We hebben nog lekker een glas verse sinaasappelsap gedronken en terug naar de camper, 5 min lopen. Ondertussen was het daar verschrikkelijk druk geworden, we waren blij dat we zo vroeg waren gegaan. In de camper de laatste dingen opgeruimd en klaar om te vertrekken naar de volgende bezienswaardigheid. Helaas, het vertrekken ging even niet zo soepel. Het was een slagboom met een zuil ernaast waar je je kaart in moest steken, alleen, hij lustte onze kaart niet, ik eerst 3x geprobeerd, dan Jan pissig uitgestapt, maar bij hem lukte het ook niet. Dan maar het noodnummer gebeld, want ja, we wilden daar toch wel weg. Het duurde nog een tijd maar toen kwam er een jongen op een brommertje aangereden. Het bleek dat wij dom waren, we hadden eerst met onze visa ergens naar een andere betaalautomaat moeten gaan, en daar betalen. Enfin, zo gezegd zo gedaan. Helaas, weer mis, ook deze automaat lustte onze visa niet, gelukkig kon je daar ook cash betalen dus we konden eindelijk vertrekken, een half uur later dan gepland.
Maar kom, het is vakantie, we kijken niet op een half uurtje.
De volgende halte was 9 km verder, Predjama Castle, een kasteel dat gedeeltelijk in een rots is gebouwd, het grootste rotskasteel ter wereld. Discovery Channel is er nog komen filmen, en er is ooit ook een film met Jackie Chan opgenomen, waarin hij wel het niet in te nemen kasteel kon veroveren. Niet dat wij dat wisten, wij zijn niet echt fan, maar kom, toch leuk om te weten. Het kasteel was heel indrukwekkend, oninneembaar geweest door de eeuwen heen, en bewoond geweest tot net na de tweede wereldoorlog. We kregen een audio telefoon mee, in het Nederlands zelfs, en daardoor kregen we per zaal uitleg voor wat die gediend had en hoe het allemaal geweest was, dat maakte het direct een heel stuk voorstelbaarder. De wandeling door het kasteel en gedeeltelijk de achterliggende rotsen duurde een uur, erachter was nog een kilometers lang geheim gangenstelsel, waardoor ze bij een belegering van voedsel konden worden voorzien, maar dat was enkel toegankelijk bij een speciale rondleiding, en voor durvers. Ik dus niet, ik vond het nu al mooi genoeg.
 |
| Predjama castle |
Daarna zijn we terug gereden naar de autostrade en zijn rechtstreeks naar de kust gereden waar ik een hele leuke camping had uitgezocht, direct aan zee en niet te groot, camp Fiesa, Fiesa is een deelgemeente van het stadje Piran. Er bleek gelukkig nog plaats, en een leuk plaatsje ook nog, we hebben zelfs zicht op zee! We zitten misschien 50-75meter van de zee. Op de foto's lijkt het verder maar het is echt dichtbij.
Het was een snikhete dag, 36graden dus we zijn direct in zee gesprongen, de Middellandse zee, je kan Italie zo zien liggen aan de overkant. Het water was helemaal niet koud, integendeel, zalig, je kan er zo in en het is heerlijk verfrissend, helemaal geweldig. Jan stelde zelfs voor om nog een tweede keer in zee te gaan. Als je hem een beetje kent weet je dat dat echt niet gewoon is, maar het was dan ook zalig, helemaal na zo'n hete dag.
Vanavond zijn we een pizza gaan eten, hier op het terrein, een pizzeria op 30m van de camper. Het bizarre was dat toen ik een glas wijn bestelde ze dat helemaal niet hadden, enkel bier, in een pizzeria, dus ik maar aan de cola! Maar goed, de pizza's zef maakten dat helemaal goed want die waren me toch lekker. Ik kon me niet herinneren wanneer ik nog zo'n perfecte pizza had gegeten. De korst was perfect, de vulling ook, heerlijk van smaak en niet te veel en niet te weinig gevuld. We waren helemaal gelukkig, de perfecte pizza eten met uitzicht op zee onder een blauwe lucht, dat is toch echt helemaal vakantie.
 |
| Zalige pizza met de Middellandse zee op de achtergrond |
Om wat bij te komen na het eten, de pizza was een vrij behoorlijke maat, dachten we een wandelingetje te maken op het pad dat langs zee loopt, enkel voor voetgangers. Na een kwartiertje lopen kwamen we in het stadje Piran, een schattig stadje, er was op de top een heel mooi kerkje met een groot veld erom heen, en vanaf daar kon je prachtig de zon zien die aan het zakken was, het was toen ongeveer half 9. Uiteraard wilde ik graag de zonsondergang zien en we zijn daar dus gebleven en hebben 100 foto's en filmpjes gemaakt. Het was zooooo mooi en zoooo romantisch, de perfecte zonsondergang tegen een wolkenloze hemel, in verschillende tinten rood en oranje. We zijn daar echt gebleven tot het laatste stukje zon verdwenen was om 10 voor 9. Ik was helemaal hyped, het was het perfecte einde van een schitterende zalige dag.
 |
| Piran |
 |
| Schitterende zonsondergang |
27 juni
Weer opgestaan onder een wolkenloze hemel, het beloofde weer een mooie en vooral hete dag te worden, alweer 36 graden.
Na het ontbijt dachten we toch wat te gaan doen voor het te heet werd. Op 3km hier vandaan zou een natuurreservaat zijn en het leek ons wel een goed idee om daar eens heen te lopen. Er zou een wandelpad moeten zijn, hadden we gisteren ergens heel anders op een kaart gezien, maar hier was een dergelijke kaart niet te vinden, we probeerden op verschillende manieren vanaf de camping dat pad te vinden maar dat lukte dus niet. Dan maar eens aan de receptie gaan vragen, we waren toen al een minuut of 10 onderweg. Het meisje aan de receptie keek of ze water zag branden toen we zeiden dat we naar Strunjan wilden lopen, ze vond ons getikt geloof ik. Ze wist dat er ergens een pad was maar niet precies waar. Ze raadde ons aan om het in het hotel verderop te vragen, dus naar daar, dat meisje legde ons uit waar het pad begon en hoe we moesten lopen, een half uurtje volgens haar.
Dus wij begonnen aan het pad, direct achter het hotel, en direct steil naar boven, maar dan ook steil naar boven, ik ben daar sowieso al niet dol op en in die warmte was het echt niet leuk, gelukkig waren er wel wat bomen langs het pad dus hier en daar schaduw. We zagen nog een hazelworm de weg oversteken, Jan heeft hem dan maar een handje geholpen om de weg over te steken zodat hij niet overreden zou worden. Wij klommen verder tot we bij een weg kwamen, precies zoals ze ons had gezegd. Alleen, dat was geen wandelpad maar gewoon een baan waar auto's reden, geen plaats langs de kant, enkel vangrail, en vooral, niets van schaduw. Wij daarover dus verder in de hoop ergens een wandelpad tegen te komen, maar die weg bleef maar duren, er was ook geen einde in zicht, laat staan ergens een behulpzaam bord. Daar zijn ze hier niet zo goed in, informatieborden. Ze hebben nog niet veel ervaring met domme toeristen blijkbaar.
 |
| Hazelworm |
Na een stuk langs die weg voortgesjokt te hebben, geen einde in zicht, in de brandende zon, beseften we dat we echt niet goed bezig waren, het was niet leuk, het was niet mooi, het was gevaarlijk en het was veel en veel te heet.
 |
| In de verte ligt Piran |
We zijn dan maar omgedraaid en hetzelfde stuk weer terug gelopen, terug naar de koele camper om wat bij te komen, dan maar geen natuurreservaat.
In plaats daarvan hebben we onze waterhangmatjes opgeblazen, iets wat we vlak voor het vertrek nog gekocht hadden, een kruising tussen een zwemband, een hangmat en een luchtbed.
En hoe zalig was dat. In zee liggen drijven in onze hangmatten, zoveel veel veel beter dan over die hete weg sjokken. Wat een uitvinding was dat, je bleef heerlijk koel en dreef lekker over het water, heel comfortabel. We waren helemaal weer blij.
 |
| onze waterhangmatjes |
Dat is uiteindelijk het enige wat we gedaan hebben, in zee afkoelen, bij de camper wat lezen, weer in zee gaan afkoelen, enz. Het was het beste wat je kon doen vandaag en we hebben er eigenlijk heel erg van genoten. Morgen weer eens verder, terug het binnenland in, hopelijk vallen de temperaturen wat mee.
28 juni
Vanmorgen vertrokken uit Fiesa, Piran, weer in noordelijke richting, dit land is niet groot, je kunt het op en neer rijden op een dag, en we hebben het nu inderdaad al een paar keer doorkruist. Maar nu waren we op weg naar de Soca valley in het Triglav National Park, eigenlijk het deel van de reis waar ik me het meest op had verheugd.
We hebben eerst een stuk autostrade gedaan, een kleine 100km, en vanaf toen weer een prachtige route over kleinere beboste wegen en zo kwamen we al dichter en dichter bij de Soca Valley.
 |
| Kanal |
 |
| Napoleon Bridge in Kanal |
We zijn eerst nog gestopt in het stadje Kanal, waar een prachtige brug over die smaragdgroene rivier liep, en waar ook een zandstrandje was waar je heerlijk kon liggen en zwemmen in de rivier. Dat hebben wij niet gedaan, enkel even met de voeten in het water, maar wel een ijsje gegeten op een terras naast die rivier. Ijsje zeg ik, we hadden ieder 2 bolletjes besteld maar we kregen er ieder vijf, taalmisverstand of zo. Gelukkig was het heerlijk ijs. We waren benieuwd naar de rekening, die bleek mee te vallen, 8euro, voor 2 reuzeijsjes en 2 cola's!
 |
| Lekker ijs eten met zicht op de mooie Soca rivier |
Over nog kleinere baantjes reden we dan naar Tolmin, ons doel van vandaag. De camping die ik had uitgezocht konden we niet vinden maar een paar km verder was er een andere dus daar maar eens gaan kijken.
En ja, daar was plaats, en dat niet alleen, plaats direct aan de rivier, die prachtig blauwe Soca rivier. Vanaf het moment dat ik deze reis plande was dat mijn droombeeld, met de camper direct aan dat mooie water.
De camping is vrij groot maar wij staan helemaal aan het einde, aan het veld waar paragliders kunnen landen, en waar verder bijna niemand staat, behalve nog wat asocialen zoals wij. Maar vooral, direct aan en dus uitzicht op de rivier.
Zodra we geinstalleerd waren zijn we eens de rivier ingegaan, tenminste, ik tot mijn dijen, maar Jan heeft zich werkelijk wildwaterbaangewijs een paar keer een stuk rivier af laten drijven/zwemmen. Hij vond het werkelijk fantastisch, het was ook wel een leuk gezicht. En de rivier koelde lekker af want het was toch weer 33graden vandaag.
Daarna helemaal relaxt wat zitten lezen en op de camping gaan eten, ik had al zien staan dat ze verse forel uit de Soca serveerden dus dat zag Jan wel zitten. Ik had een tortilla met kip maar Jan dus een reusachtige forel, werkelijk enorm, zeker geen Colruyt diepvriesbeestje, en hij bleek ook heel lekker. Enfin, wij weer helemaal blij.
Toen heb ik nog een was gedraaid in de machine hier op de camping, het lukte me in eerste instantie niet maar Jan heeft hem tenslotte toch aan de praat gekregen. We hebben dus weer schoon ondergoed, net op tijd, ik had voor 10 dagen mee en we zijn dag 9!
Maar alles loopt zoals gehoopt en gepland, het weer is warm, 33Graden, maar door de rivier en vooral de airco in de camper hebben we er geen last van.
Het slechte nieuws is dat voor volgende week wel regen voorspeld wordt, en minder warm, hoewel .... 28graden, dat is nog steeds warm volgens mij. We zien wel, dit hebben we toch al gehad.
Morgen staat er een fikse wandeling op het programma, naar de Tolmin kloof. Ik heb daar foto's van gezien en het leek me schitterend. Dus gaan we eens kijken of dat in het echt ook zo is.
29 juni
En het was WOW.
Vanmorgen om 8h de wekker gezet, we wilden daar een beetje vroeg aankomen, in de Tolmin kloof of Tolminska Korita. Het was alweer strakblauw en gloeiend heet toen wij om half 10 vertrokken, het was 4km wandelen van de camping naar de ingang van de kloof, maar wel een stuk steil naar boven.
In het dorpje voor we bij de kloof waren kwamen we terecht in een loopwedstrijd!!!!!!! In die hitte! Er waren 3 afstanden, 10, 20 en 45km, en de deelnemers varieerden in ervaring, hardlopend of voortsukkelend. Wij liepen daar dus tussen, tussen dat peloton, het waren er honderden.
Toen we bij de kloof aankwamen bleek dat hun tocht daar ook doorheen ging. We hadden een verkeerde dag uitgekozen. Maar de vriendelijke mevrouw aan het loket toonde ons op de kaart hoe we moesten lopen om hun zoveel mogelijk te vermijden, zij deden maar een deel.
En ja, dat werkte prima, we hebben ze alleen nog op het laatste stuk gezien en dat waren echt maar een paar achterblijvers.
Maar eerst hebben we dus genoten en onze ogen uitgekeken, het was prachtig. Schitterende kloven waar die felblauwe rivier doorheen kronkelde en zich hier en daar naar beneden stortte. Het was daar koel en adembenemend mooi, sprookjesachtig.
Eerst kwamen we bij Dantes cave, volgens het verhaal is Dante daar geweest en heeft zich geinspireerd voor zijn Dante´s Hell. Ik vond het maar raar, zo´n mooie plaats, en je dan inspireren tot het schrijven van zulke gruwelijke dingen.
Er waren overal uitkijkposten van waar je foto´s kon nemen. Helaas, op de foto´s komt niet goed over hoe mooi het was, ze zijn of te donker door die heerlijke schaduw, ofwel is het lichtblauw van het water te overbelicht. Hier toch een paar die een idee geven hoe mooi het daar was.
 |
| Tolmin kloof |
 |
| blauwe rivier in de Tolmin kloof |
We hebben daar 2h rondgelopen en op mooie plaatsjes gezeten en toen waren we weer rond.
En moesten we nog een uurtje terug lopen naar de camping...
We waren net vertrokken bij de kloof en liepen toen nog een stuk over de weg toen er een vriendelijke Sloveen stopte om ons een lift aan te bieden. Wij bedankten vriendelijk. Hij probeerde ons nog te overtuigen, it´s free, I got airco. Hij kon niet geloven dat wij daar zomaar voor onze lol aan het wandelen waren in die snikhitte, het is weer 33 graden.
De rest van de tocht was gelukkig wel wat meer beschaduwd, en na precies 4h waren we terug op de camping.
Jan is nog een paar keer de rivier ingesprongen om af te koelen en ik heb wat zitten lezen, in de schaduw, dit voor de duidelijkheid.
Maar het is een prachtige dag geweest, hiervoor kwam ik naar Slovenie.
En er zou nog meer van zulk moois komen, tenminste dat is het plan. Morgen weer verder trekken, maar ik zal deze camp Gabrje in Gabrje, Tolmin, met zijn schitterende uitzicht missen.
 |
| uitzicht vanaf onze plaats |
30 juni
Vertrokken van onze heerlijke camping in Grabje, en we zijn naar Most na Soci gereden, een 10 km verder, want daar zou het station zijn van de autotrein en die wilde ik absoluut nemen. Op de site stond dat er maar plaats was voor 14 auto's dus we wilden daar zeker bijtijds zijn.
Gelukkig dat we bijtijds waren vertrokken want we vonden dat station dus niet. Het dorpje was geen probleem maar je moet niet denken dat er ergens een bord stond met station, die kant op. Nergens, we zijn dat dorp, want meer was het niet, 3 x op en neer gereden maar niets. Wij dus al behoorlijk pissig, kunnen die Slovenen nu nooit eens een normaal bord ergens neerzetten welke kant je uitmoet. Onze gps was ook totaal niet nuttig, we hebben dus overal gezeten maar nergens een station gezien, en de tijd tikte wel verder. We vreesden dus al dat het niet zou lukken, die trein reed maar 2x per dag dus we moesten hem wel halen.
 |
| Op de autotrein door het national Park |
 |
| van Most na Soci naar Bohinj |
 |
Want prachtig was het, het was dus een open trein waar we op stonden, eigenlijk gewoon platte karren, dus je zag alles, en we reden dwars door het national Park Triglav, van Most na Soci tot Bohinj, onze bestemming van de dag. Onderweg hadden we prachtige uitzichten op de bergen en het groen, schattige dorpjes en stationnetjes, en heel raar, door verschillende tunnels, in het stikdonker en koud en lawaai. Maar mooi was het, en een bijzondere ervaring. Het was ook leuk voor Jan, dat hij een keer niet moest rijden maar om zich heen kon kijken en ook eens van de prachtige omgeving genieten. De rit duurde een half uur, en kostte 23euro, wat ik een koopje vond, veel waar voor je geld, want het was spectaculair en prachtig.
 |
| Prachtig zicht van op de trein |
De laatste tunnel was 6km lang, de langste tunnel door Slovenie vermeldden ze trots. Maar ik vond het wel het saaiste stuk, je rijd gewoon door het donker, en het stinkt. Zodra we de tunnel uitkwamen waren we in Bohinj, en reden we soepel de trein weer af. Even langs de supermarkt, die open was ondanks dat het zondag was, maar ja, Bohinj is dan ook behoorlijk toeristisch.
 |
| Meer van Bohinj |
De attractie is het meer van Bohinj, bijna net zo mooi als het meer van Bled, maar iets minder bekend. Dat zou je aan de hoeveelheid mensen niet zeggen want het was enorm druk. De gps stuurde ons een kant uit, gelukkig, want nergens, nergens stond er een camping aangeduid. Maar we kwamen er dus toch, net als vele anderen. Wij waren vroeg, om half 1 stonden we daar. We konden zelf een plaats kiezen. Nu had ik bij het plannen gehoopt om direct aan het meer te staan, maar dat bleek onmogelijk. De camping was dan wel nergens aangegeven maar toch hadden honderden anderen hem ook gevonden. Het was daar een chaos, nergens specifieke plaatsen, iedereen ging staan waar hij wou, schots en scheef, als er geen plaats was dat propten ze zich er toch ergens tussen, desnoods half op de weg. Wij kropen dan helemaal aan het einde, in het allerverste hoekje, daar hadden we een mooi plekje, in het groen, maar geen direct zicht op het meer, dat trouwens heel mooi was, en op 50m van onze plaats. Ik was blij, toch rust, en toch vlakbij het meer.
Het was weer snikheet, wij dus onze waterhangmatjes opgeblazen en lekker op het meer gaan dobberen, het was genieten, op dat groene meer liggen, temidden van de bergen, schitterend uitzicht naar alle kanten, echt prachtig.
Weer bij de camper bleek het steeds drukker te worden, de camping was eigenlijk vol maar ze lieten iedereen maar toe, en iedereen propte zich overal nog tussen, half op de weg, in de weg, het maakte niet uit.
Ik kreeg dan nog ruzie met een Italiaanse dame die achter ons wilde komen staan, maar dan waren wij geblokkeerd, en de mensen links en rechts van ons ook, we konden dan niet voor op achteruit en ik vond dat niet kunnen. Ik noemde het de weg, zij noemde het een plaats. Enfin, het verliep niet bepaald vriendelijk. Ze zijn dan toch vertrokken maar ons plezier was weg, en de ontspanning zeker. Het plan was om daar 3 nachten te staan maar we besloten toen ter plekke om de volgende ochtend te vertrekken, we hadden er geen zin meer in. De wc's en douches waren ook gigantisch ver, het was druk, lawaaierig (gelukkig niet op ons stuk) en vooral chaotisch, alles behalve ontspannend en gezellig.
1 juli
Vanmorgen uitgecheckt en doorgereden naar 1 van de beroemde watervallen van Slovenie, Slap Savica. Die was op 5 km van de camping, maar wel steil de berg op. Gelukkig dat we dat niet zijn gaan lopen zoals het oorspronkelijke plan was. Niet dat het nu zo soepel verliep. De rit ernaar toe wel, maar toen we aankwamen moesten we 10 euro betalen aan een jongen die daar zat. Ik vond dat niet goedkoop, om een waterval te bezoeken die de natuur daar gemaakt heeft.
Wij dus op weg naar boven, kwamen we toch wel weer een kotje tegen waar je moest betalen, nog eens 6euro. Die eerste kosten bleken voor de parking, wat niet meer was dan een open plaats in het bos. Dus hebben wij 16euro betaald om een waterval te bezoeken. Ik was echt wel behoorlijk nijdig, ik vond dat veel geld. En al helemaal toen we bij de waterval kwamen, na een heleboel trappen op. Er was daar 1 uitzichtpunt van waar je de waterval mooi kon zien, prachtige waterval die uitkwam in een poel van schitterend blauw water, echt heel prachtig, absoluut. Maar er waren meer mensen dus je kon niet echt de tijd nemen om daar te genieten van dit schouwspel, het was fotograferen en hup, de volgende was aan de beurt. En dan waren wij gelukkig nog vroeg, het was nog niet druk, op de terugweg kwamen we nog veel meer mensen tegen, op weg naar. Dus ik veronderstel dat die in de rij op de trap naar het uitzichtpunt hebben moeten staan om eens te kijken en een foto te maken, 3 minuten maximum. En dan vind ik 16euro in verhouding dus belachelijk duur, om niet te zeggen: afzetterij. Ik ben dol op watervallen, maar als ik dit vantevoren geweten had, denk ik niet dat ik het gedaan had.
 |
| Savica waterval |
Wij dus niet zo heel happy weer helemaal langs het meer gereden op weg naar onze volgende bestemming, een dorpje in de buurt van het meer, waar ook een prachtige kloof zou zijn. Maar helaas, zonder boe of ba was die weg ernaar toe afgesloten. En in de bergen en bij het meer waren er niet veel opties om er via een andere weg naartoe te gaan. We wisten dus even niet wat we moesten doen. Via google maps vond ik dan toch een alternative route maar dat was wel 30 km om. Dus wij naar daar, maar nee, ook daar konden we er niet door, merkten we op het laatste moment, want borden of waarschuwingen, daar zijn ze hier echt niet goed in.
 |
| het dorpje Stara Fuzina |
Het was sowieso bizar dat de hoofdattractie van dat dorp niet bereikbaar was, in het hoogseizoen dan nog. En je zou zeggen, loop dat laatste stuk dan, maar ze zijn al helemaal slecht in parkings, in dat hele dorp, was nergens, nergens ook maar een klein stukje waar je eventueel zou kunnen parkeren. We waren ondertussen al vrij gestressed en vooral heel nijdig en zijn daar maar vertrokken zonder die Mostnica kloof gezien te hebben. Wat dan? Ik had nog een andere waterval opgeschreven die daar in de buurt ergens zou moeten liggen. Wij dus naar dat dorp. Bordjes? Nope. Nergens. Wij rondgereden en gereden, nee, niets te zien, zelfs geen richtingaanwijzer, nergens iets. Toen hebben we toch wel even heel hard gevloekt en niet zulke vriendelijke dingen gezegd over de organisatie van de Slovenen. Uiteindelijk hebben we via een blog over watervallen in Slovenie gevonden waar we met onze wandeling moesten beginnen, die had het precies beschreven 'parkeer bij restaurant x en neem het gravel pad dat er links van vertrekt'.
En dat was mooi, eerst een stuk door de velden, met pas gemaaid hooi, wat heerlijk rook, en vervolgens alweer een prachtige blauwgroene rivier, de Sava Bohinsjka.
 |
| Sava Bohinsjka |
We zagen wilde orchideeen, kikkers, verschillende soorten vlinders, en dan dus die mooie rivier. We kwamen na een minuut of 20 uit bij de waterval Grmecica, daar waren nog 2 koppels en verder niemand. Het was sprookjesachtig, het water stortte zich van ongeveer 6m in een blauwgroene poel, en overal mos, en dan die rust. Ja, dit was wat we zochten, niet dat toeristische gedoe bij de vorige waterval. We hebben daar een tijd gezeten en genoten, ik kwam weer helemaal tot rust.
 |
| Slap Grmecica |
Terug bij de auto de planning nog maar eens aangepast, we besloten richting Bovec te rijden, over 2 dagen heb ik daar een camping geboekt, misschien konden we daar al eerder terecht. Dat is aan de Soca Valley, waar we de vorige dagen hebben gestaan en wat we zo leuk vonden.
We begonnen dus te rijden en kwamen toevallig weer precies langs het meer van Bled, waar we vorige week al zijn geweest, het was nu iets minder druk, toen was het een nationale feestdag. We zijn weer langs het meer gereden wat toch werkelijk beeldschoon is, maar we zijn niet gestopt.
We zijn doorgereden naar Kransjka Gora, iets wat eigenlijk als laatste op mijn planning stond, maar we kwamen er nu toch min of meer langs. Er is hier een natuurgebied, en ook nog watervallen, dus die wilden we bezoeken. Maar het was ondertussen half 4, dus eigenlijk te laat om nu nog aan een tocht door het natuurgebied te beginnen. Op google maps zag ik een camping in de buurt, Natura Eco camping. Ik dacht eerst dat het een nudistencamping zou zijn, waar we allebei niet echt trek in hadden Maar nee, het bleek een ecologische natuurcamping te zijn, een open grasplein, midden in het bos. Het verschil met die verschrikkelijke camping in Bohinj kon niet groter zijn. Hier staan grotendeels tentjes, ook aardig wat campers, maar de rust, de sfeer, heerlijk. We voelden ons allebei direct stukken beter en weer helemaal kalm.
Het grappige was dan nog, toen we hier een uurtje stonden, kwam er nog een camper aan, en die leek toch wel heel precies op een camper die 2 plaatsen verder dan wij stond op de camping in Bohinj, een jong Nederlands koppel met een gehuurde camper. Ik ben vanavond nog een praatje gaan maken en ze bleken het inderdaad, nogal toevallig, we zitten hier 80km verder en komen elkaar weer tegen.
We blijven hier nu 2 nachten staan en zouden vanaf hier dan natuurpark bezoeken.
Maar.... ze voorspellen regen voor morgen, eigenlijk wordt het vanaf nu alleen nog maar slecht weer.
Tenminste, slecht, 28 graden kun je niet slecht noemen, maar wel bewolkt, kans op regen en onweer. Dat is wel heel balen, en dat tot het einde van de vakantie, dus dat is echt wel dikke pech. Hopelijk kunnen we tussen de buien door nog wat genieten van dat natuurpark.
2 juli
Toen we opstonden was het blauwe lucht, dat hadden we niet verwacht. Maar toen we zaten te ontbijten begon het toch wel te bewolken. Wij dus maar snel naar dat natuurreservaat Zelenci, tenminste een klein deeltje ervan, de bron van de Sava, de grootste rivier van Slovenie. Het was werkelijk prachtig, een groenblauw meertje waar het water zo uit de grond kwam, je zag het lichtblauw op de bodem en dat borrelde, heel bizar. De omgeving was ook mooi, de achtergrond van bergen met besneeuwde toppen, en het weer viel mee, min of meer zonnig zelfs. Dus dat was alvast een goed begin van de dag.
 |
| bron van de Sava rivier, het water borrelt hier uit de grond |
 |
| Natuurpark Zeleneci |
Vervolgens reden we naar een waterval, Slap Pericnik, en die was geweldig, zo indrukwekkend. Die stortte zich naar beneden met een gebrul en een lawaai. En het leukste was dan nog dat je er achter langs kon lopen, iets wat ik altijd al heel graag heb willen doen, en nu was het eindelijk zo ver. Op Ijsland kon het maar niet op dat moment omdat het veel te glad was. Maar nu is het dus wel gelukt. We hebben er wel een stuk voor naar boven moeten klimmen, maar dat had ik er voor over.
 |
| Jan bij de Slap Percnick |
 |
| van achter de waterval, links zie je een geel puntje, de Nimbus |
Die twee bezienswaardigheden hadden minder tijd in beslag genomen dan ik had gedacht. Bij die waterval stonden we zelfs zo dichtbij dat we de Nimbus van boven af, achter de waterval konden zien staan. IK had ook al een foto genomen vanuit de deur van de camper, even lekker makkelijk.
Het derde wat we vandaag wilden doen was het langste, de Martuljek watervallen en kloof. Gelukkig vonden we het startpunt, dankzij een uitgebreide beschrijving op een blog, want het is toch echt een ramp zo slecht als ze hier iets aanduiden, niet eigenlijk. De route zelf was bewegwijzerd, maar dan moest je daar wel komen, en als je langs de weg rijdt staat er nergens iets aangeduid van Martuljek watervallen die kant uit of zoiets, nul. Je moet maar weten dat het bestaat en dat je er naar moet zoeken in die regio.
Enfin, wij dus dat pad gevonden en we begonnen dat af te lopen, eerst mooi door een bos en vervolgens wilden we door de kloof naar de waterval. Helaas moeten we ergens iets verkeerds gedaan hebben want de route die we namen was een ramp, voor mij toch, steil omhoog en steil omhoog op rotsige paden, en nog maar steil omhoog, er kwam geen einde aan, ik vond het echt niet leuk, we zijn 750m gestegen en ik zag sterretjes, we zitten hier tenslotte in de Juliaanse Alpen.
 |
| het 'pad' omhoog |
Toen kwam er een afslag naar beneden, naar de waterval, we hoorden hem al donderen, maar voordat we er waren moesten we over een pad lopen dat geen pad was, over boomstronken, over rotsen als berggeiten, het was verschrikkelijk zwaar en moeilijk en gevaarlijk op sommige stukken en ik vond het echt echt niet leuk. Daar kwam nog bij dat ik bij elke stap wist, dit is maar een zijweg, straks moeten we dit zelfde weer terug omhoog, want daar was een tweede waterval, nog eens 45 min lopen en klimmen. Ik zag het echt niet zitten om dat te doen.
Toen we dan eindelijk bij de waterval kwamen moest ik eerst een hele tijd bekomen voor ik ervan kon genieten. Maar hij was wel prachtig, een 60 m hoge getrapte waterval die zich naar beneden stortte, heel indrukwekkend.
 |
| Slap Martuljek |
Via een ander pad kon je hem ook bereiken, van beneden af, en dat wilde ik verder doen, ik wilde echt absoluut niet terug over dat enge zware berggeitenpad, dan maar geen tweede waterval.
Wij dus dat andere pad verder naar beneden, en ja, dat was wel een echt pad, met af en toe leuningen, en hier een daar een trede. En het was daar zo mooi, we liepen langs het water dat naar beneden kwam gestort, en kwamen in een prachtige kloof. Dat was dus wat we eigenlijk hadden moeten doen, maar we hebben ergens een fout gemaakt. Het had mij anders veel ellende bespaard, dit was prachtig, dat andere stuk een nachtmerrie.
Maar die mooie kloof met mossen en watervalletjes, die mooie blauwe rivier, dat maakte het wel helemaal goed, en ik was heel heel blij dat ik het uiteindelijk gezien had.
Ondertussen zagen we zwarte wolken tussen de bergen verschijnen, het zag er niet goed uit, de bergtoppen waren al niet meer zichtbaar. Gelukkig waren we bijna aan het einde van onze tocht, die veel en veel makkelijker was dan de heenweg.
 |
| Mooie kloof bij de Martuljek waterval |
Vlak voor we bij de camper terug waren begon het te regenen, en eigenlijk het moment dat we weer binnen waren begon het te stortregenen, en te onweren, te gieten.....
Gelukkig zaten we maar op 15km van de camping waar we dan ook in de stromende regen en links en rechts onweer terugkwamen. We hebben dan maar binnen wat zitten bijkomen en lezen.
Het weer klaarde wel wat op, er kwam een waterig zonnetje door, eventjes, maar het is vochtig en kil, niet lekker om buiten te zitten.
Gelukkig hebben we vandaag de planning nog kunnen afwerken in redelijk goed weer.
Maar we vrezen wel een beetje voor de komende dagen, want er is niet echt verbetering in zicht.
Morgen rijden we door naar Bovec, de enige camping die ik echt besteld had en waar ik me het meest op verheugde.
3 juli
Opgestaan onder een helderblauwe lucht, wat een leuke verrassing was. Op ons gemak ontbeten en vertrokken naar de Vriss pas. Die vertrok in Kransjka Gora dus vlakbij. Ik had erover gelezen en wilde dat toch een keer doen.
De Vrisspass bestaat uit 50 haarspeldbochten, ze zijn dan ook genummerd. Je rijdt door de bergen van het Triglav National Park en je hebt overal prachtige uitzichten. Ongewoon voor Slovenie zijn er een heleboel stopplaatsen om het uitzicht te bewonderen, dat was echt de eerste keer dat we zoiets meemaakten, tot nu toe vonden we dat ze daar wel heel zuinig mee waren, zoniet grotendeels onbestaande.
 |
| Vriss pas |
Het was hier dan ook behoorlijk toeristisch, ook heel veel fietsers die die bergen op probeerden te rijden, ik denk dat het zo'n prestatie is als de Mont Ventoux oprijden.
De pas zelf was heel prachtig en de Nimbus en Jan hebben hem keurig gereden, hoewel het niet makkelijk was, 50 haarspeldbochten en dan nog eens honderd bochten terwijl die fietsers ondertussen naar boven zwoegden en in de weg reden. We kwamen nog een camper tegen die daar waarschijnlijk zijn motor kapot had gereden, rokend en stinkend kwam hij ons tegemoet. Het is dus echt geen route om te onderschatten.
Het weer werkte gelukkig heel goed mee, het was toch zoveel mooier om die schitterende bergtoppen te zien afsteken tegen die blauwe lucht, hier en daar wat hoge sluierbewolking. Het was echt beeldschoon.
We waren er sneller door dan ik gepland had en de gereserveerde camping lag dan ook nog eens op de route, een tiental kilometer na de 50e bocht.
Dus we waren al om half 12 op camp Soca in Soca. Gelukkig was dat geen probleem.
We vonden een plekje aan de zijkant, heerlijk in de schaduw onder de bomen, met prachtig uitzicht op de Soca rivier die er hier groenig uitziet. Wij staan hoog en de rivier ligt daar beneden.
 |
| weer uitzicht van op de rivier Soca |
Na geinstalleerd te zijn gingen we een verkenningstocht maken. En we vielen van de ene "ooh" in de andere "wow" Zo mooi hier.
Vanaf de camping is er een loopbrug die de rivier oversteekt, aan de andere kant 100m verder is er een korita, wat kloof is in het Sloveens. Het water is daar schitterend blauw, er zijn daar strandjes en grote witte stenen om op te liggen, en die kloof...... wonderschoon. Het water is blauw blauw en stort zich door een kloof van wit gesteente. We stonden daar 100 foto's te nemen, en dat terwijl de zon net weg was, het was net behoorlijk aan het bewolken, met zon zal het nog blauwer en indrukwekkender zijn.
 |
| de Soca rivier, blauw, blauw, blauw |
 |
| de Velita Korita, naast onze camping |
De mensen die daar op de strandjes lagen en aan het zwemmen waren begonnen ook allemaal in te pakken en te vertrekken.
En ja hoor, tegen 4h begon de regen, soms wat lichte regen, soms even niet, maar we hebben ook meer dan een uur achter elkaar stortbuien gehad en gerommel van onweer.
We zitten midden tussen de bergen, de uitzichten vanaf deze camping zijn dan ook fenomenaal, tenminste, toen de zon nog scheen. Ondertussen zijn de meeste bergtoppen niet meer te zien door de laaghangende wolken.
We hebben de luifel opgezet en hebben daar onder gezeten en wat gelezen, dat ging prima, maar het werd toch fris, in de bergen, en het opstijgende vocht, we hebben toch maar lange broeken aangetrokken.
Vanavond zijn we gaan eten op de camping, pizza was het enige want op het menu stond, niet slecht maar bijlange zo lekker niet als die perfecte pizza vorige week in Fiesa.
Hopelijk wordt het morgen wat beter weer, de planning is om hier 5-6 nachten te blijven, maar als het weer zo slecht blijft denk ik niet dat we dat gaan halen.
Maar om optimistisch te blijven, voor morgen en overmorgen verwachten ze alvast beter weer, tenminste droog en redelijk zonnig. Daarna zou het weer slechter worden.
We zien wel, ondertussen staan we hier helemaal prachtig op een heerlijke plaats op deze camping, helemaal ons ding, lekker rustig, geen inkijk, prachtig zicht op de rivier, goeie douches, alles geweldig.
En als het donker wordt kun je hier genieten van prachtige sterrenhemels en de vuurvliegjes vliegen hier in het rond, heel mooi en leuk om te zien.
 |
| uitzicht op de Juliaanse Alpen |
4 juli
Een rustdag vandaag, en een zalige dag was het. Het weer was zonnig, blauwe lucht, wel af en toe wolken maar die kwamen op de een of andere manier niet voor de zon. Eerst wat bij de camper zitten lezen, in de zon, zelfs af en toe even naar de schaduw gevlucht om bij te komen, het was heet in de volle zon. Gelukkig staat de camper volledig in de schaduw, en Jan zat daar.
Vanmiddag ging Jan een wandeling maken en een supermarkt proberen vinden, en ik trok naar het strandje hier bij de camping, aan die beeldschone rivier en dat was zaaaaalig. Daar was het veel beter uit te houden in de volle zon, en af en toe stak ik even mijn voeten in het water en was ik weer opgefrist. Ik heb daar lekker 2h gelegen en gelezen en ontspannen, als ik opkeek zag ik die mooie rivier en zijn beeldschone bergen op de achtergrond.
Jan kwam terug en had ook een fantastische tijd gehad, een hele mooie wandeling gemaakt langs de rivier en meer mooie kloven.
Morgen gaan we die samen doen, vandaag hebben we gewoon alvast genoten, dat is ook vakantie, een beetje luieren.
5 juli
Vandaag een prachtige, schitterende wandeling gemaakt, het was weer net als in Nieuw Zeeland, van het ene wow moment in het andere. En dat allemaal hier vlakbij de camping.
De camping ligt aan het einde van een kloof van een kleine 2 km lang, en die zijn we vanmorgen afgelopen.
Er loopt een pad door het bos, tenminste, soort van pad, hier en daar wel klauteren over boomwortels en stenen maar in het algemeen goed te doen.
Maar als je van dat pad afgaat en direct langs de rivier blijft dan is het spectaculair mooi, dat zie je niet vanaf het hoofdpad, dat 20m van de rivier weg blijft.
Langs de rivier heeft zich een pad gevormd door mensen zoals wij, die absoluut dicht bij de rivier wilden blijven. Het is hier en daar wel behoorlijk over stenen klauteren maar zooooo mooi.
En het staat weer nergens aangegeven, behalve een klein bordje Adrian trail naar het hoofdpad, maar dat moet je dus eerst maar vinden, dat zie je niet als je met de auto langsrijdt.
Ik had er ook niks over gelezen, bij de mooiste dingen in Slovenie, en voor mij was dit toch een van de hoogtepunten van de reis. Het is toeval dat we dit gevonden hebben, puur omdat het naast de camping ligt.
 |
| de geweldige Velita Korita |
Het is dus een kloof, mooie witte stenen rotsen, uitgesleten door de Soca, die schitterende blauwe rivier die zich erdoor wringt, hier en daar ook gevoed door watervalletjes. Je loopt dus over die rotsen en als je dan naar beneden kijkt zie je in de diepte die blauwe rivier kronkelen. Op de foto's komt het weer niet zo mooi uit omdat die diepte nogal schaduw geeft dus het lijkt vaak meer een donker gat. Maar het was prachtig om te zien, spectaculair.
Die kloof is nog geen 2 km lang maar we hebben er anderhalf uur over gedaan, deels door het klimmen en klauteren, en vooral door het op vele plaatsen stoppen en kijken en genieten en fotograferen.
Na 2 km is er een dorpje en daar hebben we op een terrasje wat gedronken en boodschappen gedaan, en met volle rugzak weer terug. Toen hebben we wel het hoofdpad genomen en we waren binnen een half uur weer terug. Vanaf het hoofdpad zie je dus bijna niets, je hoort de rivier stromen maar je ziet niet de kloven en rotsen. We zijn dus heel blij dat we die alternatieve route gevonden hebben want het was absoluut een hoogtepunt, en we hebben al zoveel mooie dingen gezien.
Vanmiddag hebben we wat zitten lezen en wat bij de rivier gezeten maar er kwamen toch meer wolken op, terwijl vandaag de mooiste dag zou zijn. Maar geeft niet, onze mooie wandeltocht hebben we toch in de zon gedaan, en dan zijn de omringende bergen die afsteken tegen de blauwe lucht nog een extra bonus.
6 juli
Vanmorgen opgestaan, het weer was mooi, blauw maar ook wat wolkjes. Eigenlijk hadden we allebei zin om gewoon op de camping te blijven. Maar het was ook de laatste dag dat het mooi weer zou zijn dus vonden we dat we daar beter van konden profiteren.
Dus in mijn planning bekeken wat we nog niet hadden gedaan en wat toch redelijk in de buurt lag en vervolgens onze spullen achtergelaten, de tafel en de stoeltjes zo neergezet dat de plaats 'bezet' uitstraalde, nog wat dingen laten staan, en wij met de camper op weg.
Eerst zijn we naar Bovec gereden, het dichtsbijzijnde stadje, een km of 10 van hier, en tegelijk ook het centrum voor alle activiteiten die je hier kan doen, ziplinen, canyoning, kayakken, raften, alles vertrekt vanaf daar en de ene activiteiten aanbieder ligt daar naast de andere. Het was op zich wel een leuk stadje, en er was net iets feestelijks aan de gang, een stuk afgesloten waar tafels en stoelen stonden voor een podium, en de onvermijdelijke kraampjes. Het was eigenlijk het meest toeristische stadje waar wij geweest zijn deze vakantie, tenzij die terrasjes bij Postonja.
Maar het was wel gezellig, alleen niet aan ons besteed. Wij kwamen daar voor een lekker ijsje, het ijs in Slovenie is geweldig en het was al een tijdje geleden dat ik er nog eentje gehad had. We kwamen binnen in zo'n geweldige ijsbar met 30 smaken en bestelden daar een hoorntje met 2 bollen. Heel bizar, de hoorntjes waren ZWART, echt puur zwart. Dat kwam door chocolade zei de man die ons hielp. Hij hielp ons in redelijk Nederlands, echt behoorlijk. Ik vroeg verbluft waar hij zo goed Nederlands had geleerd, en hij zei: van de toeristen. Ik vond dat wel straf, een behoorlijke prestatie. Na 2,5 week in Slovenie ken ik nog maar amper een paar woorden. We kregen er allebei nog een gratis bol ijs bovenop.
 |
| zwarte ijshoorntjes, ze smaakten niet anders |
Enfin, wij reden verder naar de eerste Slap van vandaag, Slap Virje, die iets buiten Bovec lag. Een klein weggetje de berg op, hopend op geen tegenliggers, zo reden we naar de waterval.
Daarna nog een stukje lopen bergaf (steil) en we kwamen bij een beeldschone waterval met een daarbij behorende groene poel. Het was er vrij druk, veel mensen die in en rond die poel zaten en zwommen. Het water was behoorlijk koud, ik heb er met mijn voeten in gezeten en die werden toch al gauw nogal gevoelloos. Maar de sfeer van die waterval en dat mos en die rotsen vond ik wel geweldig.
 |
| Slap Virje |
 |
Ik ben echt dol op watervallen, omdat ze zo verschillend kunnen zijn, in een stroom naar beneden stortend, in een keer of getrapt in delen, of zachtjes over de rotsen naar beneden glijdend, in een poel, of in een rivier, hard of zacht, het is altijd anders.
Deze stond mij heel erg aan, alleen iets teveel volk om er echt te gaan zitten genieten.
We zijn daar een 20 minuten gebleven en zijn weer over die steile weg naar boven geklommen.
De volgende bestemming was de Sunik Water Groove Trail, en die lag op 10 km van de camping, tenminste, dat bleek, want borden waren er niet, het stond niet vermeldt op Google Maps, het dorpje waar het bij lag was amper te vinden, maar uiteindelijk is het toch gelukt, dankzij weer een blog van iemand. Het is toch echt wel goed dat ik me vantevoren zo had ingelezen anders hadden we de helft gemist van al het moois dat we nu gezien hebben.
Dit was ook weer zoiets, een parkeerplaats in the middle of nowhere met een bord van Sunik en nog wat in het Sloveens. Vanaf die parking vertrok er een klein paadje dat we maar begonnen te volgen, natuurlijk was daar weer een mooie blauwe rivier die we volgden. En het werd mooier en mooier, alweer een schitterend stuk natuur, waterval na waterval, stromend over mooie witte rotsen, als een beek naar beneden, hier en daar een houten bruggetje over de rivier vanwaar je alweer mooi zicht had. Ook hier was het weer dat je het hoofd 'pad' moest verlaten en dat je dan de meest mooie poelen en stroomversnellingen zag.
Het was een korte tocht, een half uur zei de blog, maar wij hebben er weer veel langer over gedaan door ons geklim en geklauter over stenen en rotsen.
 |
| Sunik Water Groove Trail |
Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel geklommen en geklauterd als deze vakantie, maar het was het elke keer wel waard, de zichten en views zijn hier prachtig, er is elke keer een beloning in de vorm van schitterende blauwe en groene poelen en rivieren en watervallen.
We hebben daar dus een dik uur rondgeklauterd, het was een circular path, wat leuker is omdat je niet dezelfde weg terug gaat. Dit ging eigenlijk de ene kant van de rivier naar boven, bruggetje over en aan de andere kant weer naar beneden, maar het was toch heel anders, je zag weer andere dingen aan de andere kant.
 |
| een rivier van bemoste stenen |
We hebben weer 100 foto's gemaakt, en gefilmd. Maar helaas kun je niet op foto overbrengen hoe mooi het daar is. Het spel van schaduw en zonlicht dat door de bomen heen schijnt geeft een sprookjesachtige sfeer maar is onduidelijk of donker op foto. Jammer, maar we hebben wel de herinneringen met de foto's als ondersteuning.
Daarna zijn we terug naar de camping gereden waar onze spullen geduldig stonden te wachten op onze mooie plaats, niets aan de hand.
Ondertussen begon het te bewolken, precies volgens de weersvoorspelling. Die zegt dat het vanaf morgen strontweer wordt, gieten en onweer.
We waren dus wat aan het twijfelen wat we zouden doen. En toen kreeg ik mail van die mensen die op ons huis passen, dat hun hond heel ongelukkig is in het pension, dus dat zij het niet erg vinden om een dagje vroeger naar huis te gaan (nav. dat ik had gezegd dat het hier slecht weer ging worden)
Dat gaf de doorslag. Morgen vertrekken we richting huis.
We hadden het allebei.
Het is mooi geweest, letterlijk en figuurlijk. We hebben prachtige dingen gezien, schitterende natuur, watervallen, blauwe rivieren, echt een geweldige vakantie zoals wij die graag hebben, geen drukte en steden en gedoe, genieten van de natuur die zo prachtig kan zijn.
Maar nu willen we naar huis, dat is toch ook heerlijk. De eerste reden was dat het nu gaat gieten voor meer dan een week dus waarom zouden we hier in de gietende regen gaan zitten. Ondertussen is die regen ook begonnen, we zitten binnen in de camper, dat gaat prima, maar om dat nu nog 2 dagen te doen en verder niets zagen we ook niet zitten.
Nee, we pakken in morgenochtend en rijden door Oostenrijk naar Duitsland en zijn dan maandag of dinsdag thuis. Misschien blijven we nog een nachtje in Luxemburg. Alhoewel, ons kennende, als we een keer de stal ruiken zijn we niet meer te houden.
Maar dan was dit onze laatste avond in Slovenie, een beetje onverwacht, maar nu zijn we allebei blij dat de beslissing genomen is.
Het is een prachtige reis geweest, en nu is het voorbij. Nog een paar daagjes rijden, hopelijk zonder al teveel problemen en/of files, en dan zijn we weer thuis.
7 juli
Brrrr, geen goeie dag vandaag. Die Duitse Autobahn was een nachtmerrie. 10 jaar geleden toen we nog wel eens op en neer naar Munchen reden was het al erg, maar het is nu echt verschrikkelijk.
Het begon allemaal zo goed. Het weer viel mee toen we opstonden, geen regen in ieder geval, bewolkt met grote stukken blauw.
Met een camper ben je snel ingepakt, dus na het ontbijt en het legen van de tanks, reden wij om 9h de camping af. Dag super camping Soca, dag fantastisch mooie Soca Valley, dag Slovenie. We hebben genoten.
Het ging soepel, nog wat mooie bergen en uitzichten, haarspeldbochten en we reden om half 10 Italie binnen en vervolgens om 10h kwamen we in Oostenrijk aan, handig als je zo'n beetje bij het 3 landen punt zit.
Eenmaal in Oostenrijk begon het te gieten en even later te stortregenen, het was precies hetzelfde rotweer als op de heenweg, ruitenwissers full speed op. Maar deze keer deden we alleen maar autostrade en het ging vlot, geen files, dus na 200km dwars door Oostenrijk kwamen we langs Salzburg en reden Duitsland binnen.
En toen was het gauw uit met de pret. Toen we binnenkwamen zagen we de andere kant al volledig vast in file staan, eindeloos lang, ik denk wel 20km. Wij hadden al medelijden, en even later hadden wij het ook zitten. Het stuk tussen Salzburg en Munchen was dan ook geen pretje, je reed van file naar file, en het duurde eindeloos, niet vast- vast maar wel stuk vast - stuk langzaamrijdend verkeer, stuk doorrijden enz.
De ring rond Munchen zelf viel dan wel weer enorm mee dus wij feliciteerden onszelf al, we hadden het gehad, vanaf nu konden we doorrijden. Ocharme naieve wij. In onze euforie besloten ter plekke we om het toch in 2 dagen te doen, in plaats van 3 x 400km gingen we het in 2x 600km doen, wat best veel is met een camper, maar we hadden toen al 400 gedaan dus dat kon makkelijk.
Helaas, helaas. We reden vervolgens van file naar file, en die files duurden dan 15 min, dan weer een stuk langzaamrijdend, dan een klein stukje doorrijden, dan weer een file van 24 min, daarna weer een van 18 min, dan weer een van 21 min. Het was een nachtmerrie.
En dan was het zondag, er waren nog niet eens vrachtwagens op de baan, halleluja, anders zou het nog veel erger zijn geweest. En het was ook geen vakantieverkeer, relatief weinig campers/caravans/volgepakte autos. Het waren grotendeels Duitsers.
Enfin, om een lang verhaal kort te maken, we hebben gisteren 10,5h gereden, en dan bedoel ik gereden of in de auto gezeten, de 20 min voor de lunch niet meegerekend, en we hebben 600km afgelegd. En dat was dan niet binnendoor, maar puur alleen op de autostrade, en dan ook alleen maar in Duitsland, verder ging het allemaal prima.
We waren kapot en een camping zoeken ging ook niet vlot, bijna geen te vinden. We kwamen dan terecht in het Zwarte Woud op een camping direct aan een riviertje, waar wij dan ook direct aan stonden, weer een mooi uitzicht, wel gepast voor onze laatste nacht, Camping Quelgrund in Hofen an der Enz. Daar ging het nog niet vlot, want je kon niet met creditcard betalen, enkel cash. Wij hebben letterlijk gezamenlijk ons klein geld bij elkaar geraapt om die ene nacht, 34euro, te kunnen betalen, we kwamen er net, met halve euros. Zo raar, in Slovenie hebben we overal, van de kleinste camping tot in het kleinste winkeltje, of met creditcard of gewoon met bancontact kunnen betalen, en hier in Duitsland: nope. De eigenaar sprak zelfs alleen maar Duits, niets van Engels, wat ik toch bizar vind voor een campingeigenaar.
Enfin, we stonden, op een mooie plaats. Snel wat gegeten en wat bijgekomen van die verschrikkelijke autodag.
 |
| laatste nacht: en weer uitzicht op een riviertje |
8 juli
En we zijn weer thuis.
Vanmorgen opgestaan, ontbeten en direct vertrokken, we hadden nog maar 1 doel: naar huis, zo snel mogelijk.
We reden in Pforzheim de autobahn weer op, en ik zweer je, we zaten er 5 min op en bam... het was weer van dat, file, een kleintje, duurde maar 15 minuten. Toen hadden we het echt allebei helemaal gehad. Leuk die Duitse autobahn, je mag zo hard rijden als je wil. Ja, als je de plaats hebt en niet in 3 rijen naast elkaar over de weg voortsukkelt terwijl je in de verte aan de horizon datzelfde lint ziet staan/rijden en je dan al weet dat het nog een heel eind is voor er een einde aan komt.
Wij zijn afgeslagen richting Luxemburg, we wilden geen minuut langer op die grote baan blijven die van het noorden naar het zuiden van Duitsland loopt.
Gelukkig was het daar rustiger, af en toe een aankondiging van een file, maar dat mocht geen naam hebben, 2 minuten langzaamrijdend of zo.
Eindelijk in Luxemburg, met groot genoegen afscheid genomen van Duitsland. Liever nooit meer, tenzij 's nachts misschien. De heenweg was ook al een groot deel drama, en nu was het nog erger, nee, ik ben geen fan van de Duitse Autobahn. Van de 6 landen waar we doorgereden zijn hebben we nergens file gehad, behalve dus 1.
Door Belgie gezoefd en rond 17h waren we thuis!
De poezen waren blij ons te zien en liepen gezellig een rondje mee door de tuin, altijd het eerste wat we doen als we thuiskomen. Het zag er allemaal goed uit, het was enorm gegroeid, en dat ondanks de droogte, er is geen druppel gevallen. Onze huisoppassers hebben een zware taak gehad om alles water te geven maar ze hebben dat prima gedaan want het stond er groen en gezond bij.
Enfin, poezen blij, wij blij, prachtige vakantie gehad. Maar ik weet nu zeker dat ik niet iemand ben om 3 maanden achter elkaar met de camper rond te trekken, ik ben meer voor de kortere vakanties. Ik vind het heel erg leuk, en onze Nimbus is praktisch en heeft alles aan boord. Maar ik ben toch ook heel graag weer thuis, ik kan mijn tuin niet zolang missen.
 |
| Onze route door Slovenie |
Onze gereden route, Slovenie binnenkomend bij Kransjka Gora, overnachtend in de buurt van Kraj, scenic route langs de Logar Dolinska, doorgereden naar het zuiden, vlakbij de Kroatische grens in het dorpje Podzemelj aan de Kopa Rivier, doorgereden naar Ljubljana en Bled, terug gereden naar Postonja en Predjama, vervolgens naar Fiesa, deel van Piran, vanaf daar naar Tolmin aan de Soca rivier, daarna de autotrein in Most na Soci, naar Bohinsj, van Bohinsjn naar het noorden naar Kransjka Gora, van daar over de Vriss pas naar Bovec aan de soca rivier, en vanaf daar Slovenie verlaten via Italie, Oostenrijk en via Duitsland weer naar huis.
Reacties
Een reactie posten